Door: Bo Jeuken, Volkskrant Magazine.
Aanraden? Ze brengt het alsof ze me haar kapper aanbeveelt. Maar nee. Ze raadt me een kind aan. Een moment lang vraag ik me af of ik zin heb in een discussie over zaken als woordkeus en ongevraagd advies. Maar ik ruik aan haar baby. En ik houd mijn mond.
Ik ben 31, journalist en ik werk aan een documentaire over het ouderschap. Centrale vraag: een kind of niet? En: hoe neem je die levensbepalende beslissing? Grote inspiratie hiervoor is de invasie van baby’s de afgelopen tijd in mijn omgeving. Ik ben in twee jaar tijd achttien keer op kraam-visite geweest. Áchttien keer. Ik ga tegenwoordig zo vaak nieuwe baby’s bewonderen dat ik een stapel ingepakte kraamcadeautjes in mijn kast heb liggen on the go, zodat ik niet om de haverklap naar Prénatal hoef. De vanzelfsprekendheid waarmee iedereen nieuw leven op deze wereld zet, maar vooral de vanzelfsprekendheid waarmee wordt aangenomen dat ik de volgende wel zal zijn, vind ik fascinerend. Tot nu toe heb ik altijd mijn eigen pad bewandeld. En opeens is daar het Grote Babyvraagstuk – en word ik min of meer gedwongen daarmee bezig te zijn. Maar even kritisch kijken of ik dat wel wil, lijkt me wel het minste wat ik kan doen in aanloop naar het maken van die onomkeerbare keuze. Want stel je voor: dadelijk kies ik verkeerd.
Dat kinderen krijgen überhaupt lang niet altijd een keuze is, werd me onlangs weer duidelijk toen actrice Halina Reijn in haar column in De Morgen en later op tv, aan tafel bij De Wereld Draait Door, toegaf dat het pijn doet om nog altijd geen geschikte partner gevonden te hebben om kinderen mee te krijgen. Ook haar vakgenote Eva Duijvestein sprak in het maandblad Jan van afgelopen maand openhartig over haar nog altijd onvervulde kinderwens. Het lijkt haast een nieuw soort coming-out: vrouwen die openlijk hun smart over het uitblijven van kinderen met ons delen.
In het licht van deze verhalen voel ik me soms als een prinses op de erwt, onrustig en oncomfortabel in mijn gespreide bedje. Ik sta namelijk aan de andere kant van het spectrum: daar waar alles nog mogelijk is, de kant waar ik het nog voor het kiezen heb (of in ieder geval die illusie nog koester).
Ik ben geen twintiger meer, wat in mijn geval betekent dat ik eindelijk een beetje rust in mijn donder heb. Mijn vriend en ik zijn verliefd. We wonen in hartje Amsterdam, geven ons geld uit aan lekker eten en bloody mary’s. Ik heb een paar goede vrienden, ben gezond. Het leven lacht me toe. En als ik inderdaad de keuzemogelijkheid heb die vrouwen als Halina en Eva niet hebben, waarom kies ik dan niet? Volmondig ‘ja’ zeggen tegen een kind – of ‘nee’, omdat daar ook veel voor te zeggen is? Omdat ik bang ben dat ik de verkeerde keuze maak. Omdat ik bang ben dat ik spijt krijg, of ik nu wel of geen kind krijg. Dáárom kies ik niet.
Hoe doen anderen dat toch? ………….. Lees verder via Blendle.