Anna Zindzi Vellinga (26, marketing & communicatiemedewerker, woont samen met Uzo) heeft niet de behoefte om haar donorvader of andere familie te leren kennen.

“Ik weet al mijn hele leven dat ik twee moeders heb en dat een donor ze geholpen heeft om een kind te krijgen. Daar zijn mijn moeders altijd heel open over geweest. Mijn broertje is naar alle waarschijnlijkheid van dezelfde donor, we lijken met onze groene ogen en donkere haar ook op elkaar. Een vaderfiguur heb ik nooit gemist en andere mannelijke rolmodellen heb ik ook genoeg om me heen, mijn geweldige opa bijvoorbeeld. Ik heb geen grote drang om naar mijn biologische vader op zoek te gaan. Misschien dat dat ooit verandert als ik kinderen krijg, maar nu nog niet. Soms lees ik mee op een Facebookgroep voor donorkinderen. Daar zie ik hoe anderen een gevoel van leegte ervaren, een deel van zichzelf missen. Er zit soms zoveel verdriet bij. Ik ben ongelooflijk blij dat ik dat op een andere manier voel: die man heeft ooit zijn DNA afgestaan, en dat is mooi want daarom ben ik op de wereld. Ik zou het grappig vinden om een foto van hem te zien, maar verdere behoefte om contact met hem te zoeken, is er voor mij niet echt. Mijn broer zegt weleens voor de grap: ‘Als ik een vader had, kon ik met hem vissen.’

Iedereen vraagt altijd: ‘Wil je niet weten wie je vader is? Of je halfbroers en -zussen hebt?’ Nee joh, misschien zijn het er wel twintig. Ik vind het prima zo. Soms zeg ik gewoon dat George Clooney ooit in Nederland was en toen gedoneerd heeft. Ik lijk tenslotte enorm op hem.”

Marian Jonkers (34, client service manager bij een financieel bedrijf, twee kinderen) wil heel graag weten wie haar biologische vader is. Ze kwam onlangs haar halfzus op het spoor.

“Midden in de nacht kreeg ik een mailtje uit Amerika. Het kwam van de DNA-databank waar ik onlangs mijn DNA-profiel had geüpload. Gefeliciteerd, we hebben een halfzusje van je gevonden. Ik deed geen oog meer dicht van opwinding.

Mijn ouders waren net gescheiden toen mijn zus en ik een weekend bij mijn wettige vader waren. Ik was negen. In een dronken bui knalde hij eruit dat wij ‘zijn kinderen toch niet waren’. Eigenlijk voelde het als een opluchting. Ik had nooit een hechte band met hem gehad. Ik voelde – hoe klein ik ook was – een afstand. Hij was onvruchtbaar. Mijn moeder en hij hadden toch een grote kinderwens en besloten te proberen via een donor kinderen te verwekken. Ze kwamen daarvoor in het UMC Utrecht terecht. Vanaf mijn puberteit wilde ik weten wie mijn echte vader is. Ik schreef brieven naar het ziekenhuis, maar kreeg te horen dat de archieven vernietigd waren.

Toch geef ik niet op. Ik wil graag weten of ik op hem lijk qua uiterlijk en karakter. Zeker sinds ik zelf kinderen heb, ben ik daar bewuster mee bezig. Ik vraag me steeds af waar ik vandaan kom. Bij vreemden op straat denk ik weleens: hij zou het zomaar kunnen zijn.

Voor mijn halfzusje – ze is acht jaar jonger – was het een grote verrassing dat ze een mailtje van mij kreeg. Zij had geen idee dat ze een donorkind is en had alleen maar haar DNA afgestaan omdat ze druk was met het bouwen van een familiestamboom. Daarom doen we het rustig aan, zij moet dit nieuws eerst verwerken.

We appen en gaan misschien een keertje afspreken. Ondertussen merk ik dat ik me maar moeilijk kan concentreren. Onlangs heb ik mijn donorpaspoort ontvangen. Ik weet nu dat mijn donor groene ogen heeft, donkerblond haar en werkzaam was als docent. Daarnaast weet ik dat ik nog twee halfbroers heb. Ook heeft de donor aangegeven dat hij zijn anonimiteit wil opheffen. Ik kom dus steeds een stapje dichterbij.”

Het leven van Anouk van ’t Veer (30, jongerencoach en interieurstylist, heeft een relatie met Florian) stond op z’n kop toen ze zeven jaar geleden hoorde dat haar vader niet haar biologische vader is.

“Ik was in shock toen mijn ouders me vlak na mijn drieëntwintigste verjaardag vertelden dat mijn vader niet mijn biologische vader is. Ik was niet boos, vooral verdrietig. Mijn vader was bang dat dit onze band zou veranderen. Ik heb hem daarin snel gerustgesteld. Tenslotte deden mijn ouders ook alleen maar wat zij dachten dat het beste voor mij was. Ik had het alleen graag wat eerder willen weten.

Mijn vader was onvruchtbaar. De behandelend arts heeft mijn ouders aangeraden te wachten tot na mijn puberteit en het te vertellen tot ik me in rustig vaarwater zou bevinden. In mijn studententijd was ik erg ‘zoekende’ en veranderde ik een paar keer van studie, studentenhuis en vriendje. Daarom hebben ze zo lang gewacht.

De band met mijn vader is goed. We staan er niet veel bij stil dat we niet dezelfde genen hebben. Toch zou ik graag willen weten wie mijn biologische vader is. Dankzij deze man kreeg ik het leven. En ik ben benieuwd of ik mijn creativiteit en ondernemingslust van hem heb. Ook ben ik erg nieuwsgierig naar mijn halfbroers en halfzussen. Ik ben enig kind en heb dat altijd jammer gevonden.

Ik sta ingeschreven bij DNA-databanken. Ik ken de succesverhalen van donorkinderen die broers en zussen hebben gevonden via een Amerikaanse databank. Dat geeft me hoop. Ik stop nog niet met zoeken.”